Ang bawat emosyon o damdamin natin ay dumarating madalas bunsod ng ating mga karanasan. Natutuwa tayo kung mayroon tayong nakita o natanggap na isang bagay na gusto natin. Nakararamdam tayo ng takot o pangamba kung mayroong nagtatangka sa ating kaligtasan o kalagayan, tao man ito o isang pangyayari. Nagagalit tayo kung ang isang bagay o pangyayari ay hindi naganap nang ayon sa ating gusto o inaasahan, o kung tayo ay nasasaktan at natutulak sa isang sulot na parang wala na tayong kalaban-laban. Maging ang aso o pusa, o maging ang kahit anong nilalang ay nagagamit niya ang kanyang likas na defense mechanism para ipagtanggol ang kanyang sarili.
Para sa isang tao na may paniniwala sa Diyos, tanggap niya na mayroong kinalaman ang Diyos sa mga bagay at karanasan na dumarating sa kanyang buhay. May mga nagpapasalamat kapag mayroong magandang nangyari sa buhay niya katulad ng tagumpay, magandang trabaho, malusog na pangangatawan, masarap na buhay. Mayroon din namang halos hindi naiisip ang Diyos na nagbigay sa kanya ng mga biyayang ito.
Subalit kapag dumating ang mga sakuna sa buhay: namatayan ng mahal sa buhay, nawalan ng trabaho, nagkaroon ng malubhang sakit, nabaon sa utang, parang napakadaling magalit sa Diyos. Parang ang Diyos ang sanhi ng lahat ng kamalasan sa buhay niya.
Ngunit, may karapatan nga ba tayong magalit sa Diyos? (itutuloy...)
